Mijn ouders in Venezuela op bezoek

Deel van mijn Moeder:


We zijn met Bartha, Hiske en Christiaan op bezoek geweest naar een gemeente in de stad Yaritaqua

Yaritaqua ligt 500km ten westen van Caracas en na een lange reis vol oponthoud kwamen we daar

tegen de avond aan. De voorgangersvrouw Mw Gonzalez ontving ons met open armen in haar kleine

lemen huisje. Haar man (voorganger) was niet thuis. Ze hebben negen kinderen die er allemaal netjes en verzorgd uitzagen Deze fam: had eigenhandig een kerkje gebouwd.,wat tochwel bijzonder was . De tafel werd gedekt en mw Gonzalez vroeg ons aan tafel te gaan'Ze had heerlijk eten gekookt met veel vlees

Hiske vroeg aan mw Gozalez of Christiaan bij hun kon slapen.Hij vond dat een goede ervaring voor Christiaan. Nou dat was geen enkel probleem

Wijzelf hadden een eenvoudig hotel genomen. Maar ja, wat is eenvoudig,. Tussen die schamele huisjes.

s”avonds woonden we een dienst bij, of het nou lag aan de indiaanse cultuur ik weet het niet, maar de aanbiddingsmuziek was zo hard dat ik last van mijn oren kreeg en Bartha en ik een tijdje buiten gingen staan. Deze aanbidding duurde een uur het was wel een prachtig gezicht hoe kleine kindertjes met een muziekinstrument in hun handjes mee stonden te dansen. Het waren hoofdzakelijk jongeren en toen Hiske aan de preek begon werd er aandachtig geluisterd.

De volgende morgen ontbeten weer we bij de fam: Konzales, Willem en ik hadden daar toch wel wat moeite mee, maar Hiske zei dat we het niet konden maken elders te gaan ontbijten want het was voor deze mensen een eer. dat we daar aten.. Mag de Heer hun zegenen.

Christiaan had in het tweepersoons bed geslapen. In de loop van de ochtend kocht hij een voetbal voor de kinderen en wij met z'n vieren bestek , borden, glazen . De gastvrouw ontving deze dingen met de wens dat God je zegend en Hij het je vermenigvuldigen zal.




We bezochten daarna een kerkje op loopafstand van een vuilnisbelt. De eenbenige voorganger werd gebracht op de brommer door een broeder. Trots toonde hij zijn kerkje dat nog geen dak had en ook de muren waren niet allemaal aanwezig maar er werden wel diensten gehouden voor de mensen die op de vuilnisbelt werkten en woonden. Er stonden eenvoudige kerkbanken zonder leuning en een tafeltje voorin het kerkje . De broeder met de bromfiets reed weer voor en de voorganger ging achterop ,richting vuilnisbelt. Het stonk er afgrijselijk en de aanblik van de mensen die daarop werkten en woonden was minstens zo afgrijselijk. Hoe decadent en afgedwaald zijn wij dan in het Westen bedacht ik. Hoe was het mogelijk dat deze mensen hun zegeningen nog wisten te tellen en blijmoedig de diensten bijwoonden. Ik kan het niet anders verklaren dan dat ze onder beschermende leiding van God staan.

De broeder hielp de voorganger weer op de bromfiets en wij liepen er stil achteraan

Die avond aten we weer bij de Fam: Konzalez. En Christiaan sliep ook deze nacht in het ouderlijk bed. Hij had smiddags met de kinderen gevoetbald wat ze prachtig hadden gevonden de hele buurt had meegedaan.

De volgende ochtend gingen we weer richting Caracas., Hiske had zijn besprekingen afgerond. De eenbenige voorganger had geld gevraagd voor stenen voor de afronding van zijn kerkje.Ach mijmerde ik wat zou het toch fantastisch zijn als elk lid van onze kerk 1 euro zou geven . Dan zou er ook nog een dak op het kerkje gezet kunnen worden,en echte stoelen en...... .....of we zouden de mensen van de vuilnisbelt een klein lemen huisje kunnen geven met een golgplaten dak en. heel veel eten en …............of de fam:Kozalez binnendeuren voor hun lemen huisje geven inplaats van de doeken die nu voor elke opening hangen.......



Deel van mij:

Deze week was heel anders dan andere weken.

Ik heb mijn ouders de markten in de barrio laten zien. Ook hebben ze de gevangenen, die al gedeeltelijk vrij mogen zijn en hun eigen kost mogen verdienen na goed gedrag, zien werken in de stichting en op straat. Ze verkopen yoghurt en stellen literatuurbundels samen om die naar evangelische gemeenten te zenden.

Ik ben samen met mijn ouders door de stad heen geweest, daar heb ik samen met hen vele dingen mogen bewonderen, zoals het nationaal theater(wel van de buitenkant hoor, we zijn niet binnen geweest), oude Spaanse gebouwen, staatsgebouwen en natuurlijk op de foto met de grote Bolivar hemzelf te paard. Het bewijs dat we echte toeristen waren in Venezuela :p

We zijn ook in het kantoor geweest van Vision Latina. Daar hebben we vele boeken gezien en hulpgoederen. Ook sliepen daar mensen die geen huis hebben. Een van die mensen hielp daar ook vrijwillig, deze man had Aids. Maar vol vreugde werkt hij daar. Ik heb hem Barta zien helpen met planten en hij heeft mij geholpen met vertalen. En nu zat hij daar pakjes traktaten klaar te maken. Deze man zei: ''als ik dood ga maakt niks uit, want God houd van mij'';)

We zijn in Yaritaqua geweest bij een voorgangersgezin. Het was een arm gezin met negen kinderen, maar Ik kreeg daar het het beste bed in het huis, ook al werd dit pas bij aankomst daar geregeld. Het bed was ingezakt en ze hadden de verlichting geschakeld door 2 draaden aan elkaar te knopen. Mijn zoeken naar dat knopje was dan ook tevergeefs. Toch gaf de vrouw daar het beste eten wat ze voor ons kon bereiden.

Toen ze hoorden dat wij geen bakbananen hadden, had zij van alles gemaakt met bananen en ze gaf ons speciaal bananen mee.We hebben hen toen ook wat spullen gegeven. Borden, messen, vorken, lepels enz.

We hadden ook wat spelletjes gekocht, want ik was er achter gekomen dat ze geen spelletjes hadden.

Dus een spel en mooie bal gekocht, een sterke voetbal! Na het geven van de spullen was het niet lang of ik ben met de kinderen en de jongeren van de buurt gaan voetballen. Toen we weg gingen was de bal jammer genoeg al aan het ontbinden. Maar wat een pret hadden we gehad. Een van de kinderen rende nog op mij af en gaf mij een knuffel, toen we weg gingen.

Ook waren we naar een vuilnisbelt geweest. Hier was een eenbenige voorganger. Deze was in zijn beengeschoten door boeven, als afrekening voor iets. Sinsdien was hij erg veranderd doordat hij Jezus heeft leren kennen, als zijn Heer en en Verlosser. Hij heeft toen een kerk gesticht op de vuilnisbelt. Hij preekte eerst altijd in de openlucht beide vuilnisbelt en later begon hij met een gemeentelid een kerk te bouwen. Daar bracht hij de pas bekeerde mensen van de vuilnisbelt naar toe. Waar ze in de brandende zon staan te aanbidden. Want het is daar,zoals met moeder al hiervoor beschreef.

Er was iemand jarig deze week en dat proberen ze altijd te vieren. Daarom heb ik samen met de moeder het klaslokaal versierd. Taart gebracht en spelletjes gedaan. Wat hier ook vaak gedaan word is dat de verjaardag met heel de kerk gevierd word.